Os Partidos Comunistas e Obreiros que asinamos este chamamento condenamos fortemente a declaración inaceptábel do presidente de EE.UU. Donald Trump por medio da cal os EUA recoñecen Xerusalén como capital de Israel.

Esta decisión socava a  xusta loita do pobo de Palestina contra a ocupación israelí, pola criazón e o recoñecemento dun Estado palestino nas fronteiras de 1967 e con Xerusalén Leste como a súa capital. Ademais, esta decisión é unha provocación perigosa contra os pobos do Oriente Medio, xa que aponta cara unha conflagración máis xeral na rexión para satisfacer os plans imperialistas de EE.UU.

A Unión Europea e os líderes dos seus estados membros en xeral tamén son responsábeis destes acontecementos porque levan anos profundando as súas relacións co estado de Israel, ao mesmo tempo que o estado israelí oprime e asasina ao pobo palestino.

Facemos un chamamento aos traballadores e traballadoras e a todos os pobos a fortalecer a súa solidariedade co pobo palestino para acadar a liberación dos milleiros de presos políticos dos cárceres israelís, a destrución do muro da vergoña, a retirada do exército israelí de todos os territorios ocupados de 1967, incluídos os Altos do Golán (Siria) e as Granxas de Shebaa (Líbano), o fin de todos os bloqueos contra os palestinos en Cisxordania e na Faixa de Gaza, o regreso dos refuxiados palestinos aos seus fogares en base ás resolucións das Nacións Unidas e o recoñecemento dun estado palestino independente, soberano e viábel nas fronteiras de 1967, con Xerusalén Leste como a súa capital.

Asinan o manifesto:

1. Partido Comunista de Albania
2. Partido Alxeriano pola Democracia e o Socialismo
3. Partido Comunista de Australia
4. Partido do Traballo de Austria
5. Partido Comunista do Azerbaiyán
6. Tribuna Progresista de Bahrein
7. Partido Comunista de Bangladesh
8. Partido Comunista de Wallonia-Bruxelas
9. Partido do Traballo de Bélxica
10. Partido Comunista Brasileiro
11. Partido Comunista do Brasil
12. Partido Socialista Obreiro de Croacia
13. AKEL-Chipre
14. Partido Comunista Alemán
15. Partido Comunista de Bohemia e Moravia
16. Partido Comunista en Dinamarca
17. Partido Comunista de Ecuador
18. Partido Comunista de Estonia
19. Partido Comunista de Finlandia
20. Partido Comunista de Grecia
21. Partido Húngaro dos Traballadores
22. Partido Comunista da India
23. Partido Comunista da India (Marxista)
24. Partido do Traballo de Corea
25. Partido Tudeh do Irán
26. Partido Comunista da Irlanda
27. Partido dos Traballadores da Irlanda
28. Partido Comunista (Italia)
29. Movemento Galego ao Socialismo
30. Movemento Socialista de Kazajastán
31. Partido do Traballo da Corea
32. Partido Comunista das Filipinas -PKP 1930
33. Partido Comunista Iraquí
34. Partido Comunista de Luxemburgo
35. Partido Comunista de Malta
36. Partido Comunista de México
37. Partido Popular Socialista de México
38. Novo Partido Comunista dos Países Baixos
39. Partido Comunista de Noruega
40. Partido Comunista Palestino
41. Partido Comunista Paraguaio
42. Partido Comunista Portugués
43. Partido Socialista Romanés
44. Partido Comunista dos Estados Unidos
45. Partido dos Comunistas -USA
46. Partido Comunista da Federación Rusa
47. Partido Comunista Obreiro de Rusia
48. Partido Comunista de Serbia
49. Partido Comunista (Suíza)
50. Unión de Partidos Comunistas-CPSU
51. Partido Comunista da Unión Soviética
52. Novo Partido Comunista de Iugoslavia
53. Partido Comunista de Sri Lanka
54. Partido Comunista de Suráfrica
55. Partido Comunista dos Pobos de España
56. Partido Comunista de Turquía
57. Partido Comunista da Ucraína
58. Partido Comunista Unificado de Xeorxia
59. Partido do Pobo Palestino
60. Partido Obreiro Húngaro
61. Polo de Renacemento Comunista da Francia
62. Unión de Comunistas de Bulgaria
63. Unión de Comunistas de Ucraína
64. Unión do Povo Galego

Podes consultar tamén o comunicado que emitimos sobre o Centenario da Declaración Balfour:

O presidente dos Estados Unidos, o oligarca Donald Trump, anunciou nesta semana que o seu goberno recoñecería oficialmente a cidade de Xerusalén como capital de Israel, facendo efectiva unha lei que xa fora aprobada polo Congreso en 1995, e cuxa aplicación forase adiando desde aquela.

Esta última decisión evidencia, aínda con máis claridade, o papel dos Estados Unidos no conflito entre o pobo palestino e o Estado de Israel, á vez que ratifica, máis unha vez, que as potencias imperialistas non teñen ningunha vontade de acadar unha solución ao mesmo, nomeadamente por medio da solución dos dous Estados, que eventualmente recoñecería a parte oriental de Xerusalén como capital palestina. Durante décadas usaron as negociacións de paz como un instrumento de presión e debilitamento da lexítima resistencia palestina.

Nese sentido, queremos aproveitar para reafirmar algúns dos aspectos centrais que definen o noso posicionamento sobre a cuestión palestina, emitido publicamente con ocasión do Centenario da Declaración Balfour:

— En canto á posición de Israel sobre un acordo co pobo palestino, sinalamos o seguinte:

En realidade, Israel nunca considerou, nen como mera hipótese, a posibilidade de renunciar ao racismo e entenderse cun pobo que aspira á autodeterminación na súa propia terra, nin tampouco respeitar aquela lexislación internacional que prexudique os seus intereses. Todas e cada una das súas condicións innegociábeis -oposición á soberanía palestina en Xerusalén, oposición ao dereito de regreso dos refuxiados, oposición ao retroceso ás fronteiras de 1967, oposición ao desmantelamento das colonias- están en directa oposición coas necesidades palestinas.

— En relación á resolución estratéxica do conflito, queremos reafirmar o dereito do pobo palestino a establecer o seu Estado no conxunto do seu territorio histórico (xa que se trata dun dereito que ninguén ten direito a llo arrebatar nen denegar), con Xerusalén como capital:

Reclamamos o dereito do pobo palestino a exercer a autodeterminación e constituír o seu propio Estado unitariamente e en toda a Palestina histórica, ao consideralo un dereito inalienábel que ademais permitiría plenamente acadar as aspiracións de liberdade, independencia e retorno dos refuxiados. Non obstante, denunciamos tamén o incumprimento actual das resolucións das Nacións Unidas que permitirían crear un Estado soberano e independente nas fronteiras previas á guerra de 1967, con Xerusalén como capital e sen o abandono do dereito ao retorno como contrapartida.

Por último, reafirmamos o recoñecemento da lexitimidade da resistencia do pobo palestino, manifestamos a nosa solidariedade coas prisioneiras e refuxiados, e comprometémonos a reforzar a acción anti-imperialista e antisionista desde a Galiza.

Podes consultar o comunicado completo sobre o Centenario da Declaración Balfour:

Hai cen anos comezaba unha nova etapa para a humanidade por medio do acontecemento máis importante na súa historia. Nas máis difíceis circunstancias, a revolución socialista triunfaba non só para demolir un antigo e extenso imperio, senón para inaugurar a época do paso do capitalismo ao socialismo, da opresión á liberdade, da vella á nova e superior forma de sociedade.

Orgullámonos da historia do comunismo mundial na que nos identificamos. As armas forxadas na revolución e probadas no lume do combate son un patrimonio que atesouramos e valoramos. Mais o aniversario da Revolución Socialista de Outubro debe ser entendido non como unha excusa para a nostalxia, senón como unha oportunidade para profundizar no seu estudo, lembrar e difundir o seu significado entre o noso pobo e internacionalmente, salientar os seus innumerábeis logros (materiais, sociais, ideolóxicos, culturais, científicos, educativos, deportivos, nacionais…) e tamén para nos apoiar no pasado para construír a memoria do noso futuro aínda pendente, para mobilizar todas as forzas posíbeis polo socialismo.

O seu coñecemento permitiranos preparanos mellor para a loita pola liberdade, a independencia e o socialismo, conscientes da necesidade de desenvolver a organización revolucionaria desde as condicións propias da Galiza do século XXI. Non obstante, algunhas das leccións máis relevantes de Outubro, e do desenvolvemento específico do marxismo por Lenin e os bolcheviques, son de extraordinaria vixencia: a caracterización do imperialismo -hoxe nunha fase moito máis avanzada- como a etapa actual do capitalismo e do marxismo-leninismo como o marxismo propio desta etapa; a relevancia da construción do partido comunista e da vangarda revolucionaria; a posibilidade de que a revolución socialista triunfe inicialmente nun grupo de países ou nun país; o carácter central da estratexia e a consideración da insurrección como arte, a organización da revolución a partir dunha situación propicia e dunha política de alianzas congruente cunha determinada formación social; o papel do Estado e a ditadura do proletariado, etc…

A vitoria contrarrevolucionaria hai un cuarto de século, que levou á desaparición da Unión Soviética dos estados socialistas en Europa, debe ser entendida como unha importantísima derrota que sen embargo non elimina nin o carácter fundamental nin as necesidades da nosa época. Polo contrario, os seus efectos son visíbeis no avanzo da dominación capitalista e imperialista, que entrou nunha nova fase máis agresiva, que destrúe cotiamente as condicións de vida dos pobos do mundo, recorre continuamente á agresión e á guerra, destrúe os hábitats e os recursos, e mesmo ameaza a supervivencia da vida no planeta. A loita incesante de millóns de comunistas en todo o mundo, o exemplo de resistencia de Cuba e de moitos pobos oprimidos, a capacidade de reorganización e a forza da clase obreira permitirán o desenvolvemento da loita de clases no século XXI até a vitoria.

A práctica é o criterio da verdade. Sabemos da seriedade e gravidade das dificuldades obxectivas e subxectivas para o desenvolvemento da nosa loita. Mais como comunistas acreditamos na forza da clase traballadora para afrontar a loita de clases, corazón do proceso revolucionario, aínda en circunstancias máis duras que as actuais. Comprometémonos a desenvolver unha estratexia revolucionaria contra o capital, desde a defensa innegociábel dos dereitos dos pobos e a necesidade da conquista do poder para a clase traballadora, a partir da nosa realidade de nación oprimida e sen esquecer as nosas tarefas internacionais, inseparábeis das nacionais. Desde a loita e a organización tomaremos o noso Palacio de Inverno.

Un novo mundo sen opresión, sen miseria nin fame é posíbel, mais non chegará só: haberá que conquistalo. A revolución de Outubro é unha bandeira para nós, para todos os tempos e todos os países, un camiño aberto hai un século que agarda as pegadas das traballadoras e traballadores do globo. A esperanza que prendeu en Outubro medrará como chama xigante na Galiza e en todo o mundo.